Poezja jest dla mnie najbardziej intymną formą sztuki. Nasza codzienność pędzi w szalonym tempie i brakuje nam chwili na zatrzymanie się, refleksje nad życiem, nad sobą, nad tym, dokąd i po co wszystko się toczy, ku czemu idziemy, co chcemy ocalić, co jest dla nas naprawdę ważne. Poezja zawsze pozwalała mi, a może raczej pomagała w odkryciu na nowo tego momentu intymnego, zatrzymania się w biegu… Daje mi luksus wypowiedzenia siebie, nazwania tego, co czuję. Ta możliwość jest niezwykłym przywilejem aktorstwa, w którym na ogół mówimy cudzym tekstem z którym często trudno się nam identyfikować. Dlatego też zawsze szukałam poezji i wybierałam taką która była mi najblizsza na różnych etapach życia. To ona pozwalała mi wyrazić to, co czułam i myślałam tak w okresach szczęścia i radości, jak i w momentach trudnych, bolesnych, a nawet tragicznych. Ta mozliwość wypowiedzenia siebie dzięki poezji pozwala mi nie kłamać, nie zafałszowywać tego, co naprawdę jest we mnie. To właśnie dzięki niej łatwiej mogę mówić o uczuciach i refleksjach nad otaczającym mnie światem, o stosunku do wielkich i małych przeżyć związanych z wydarzeniami historycznymi w których dane mi było uczestniczyć, jak i z doświadczeniami bardzo osobistymi.